Nederlandse versie hieronder. (below you will find the Dutch version)
This story is meant for (ex-) workers and friends who, just like Jesus, are standing up for truth and honesty. My story isn’t one of a kind, but one of many similar stories worldwide. What you are about to read is not written from a place of anger, bitterness or ill will. It is an attempt to explain what kinds of abuse happen in the work in The Netherlands, what caused me to be ill for years, and what made me decide to leave the 2×2 church. It is important to note that there are sincere and kind Christians in this group and not all things are bad. I have fond memories of conventions, vacations, cycling trips and other activities with the friends, etc. Also there have been meetings where I felt that God touched my soul. However, my (spiritual) life has seriously improved since I left the 2×2 church, and as I have learned more about what it actually means to love and serve our Lord Jesus Christ.
~~~~~
I would like to share some things with you about my life and what I experienced in the Two by Two group. My name is Gerben Bijzitter, and I am happily married to my wife Nienke. I enjoy my job and have good Christian friends. For a long time, this was totally different though.
In 2008 I had to move back in with my parents, sick and traumatized after being in the work for three years. During this time, the question that haunted me was: ‘Is there life after the work?’ That may sound exaggerated or dramatic to many people. For me, however, this made perfect sense, for I had heard all my life that there was no higher calling than being a worker. That if you leave the work, you will never find that very deep peace and tranquillity again—that was regularly said.
First of all, a bit of my background. I grew up in this community as the second of four sons of loving parents. I was a real outdoor kid who loved the forest, animals and sports. The whole family faithfully went to all meetings, and we had an open house for the workers, who regularly ate and stayed at our home. We also helped to prepare for conventions and clean up after, and my family were among the people who were called “pillars of the group.” I didn’t always understand why certain things weren’t allowed, or why we did certain things, but what difference did that make?
After all, if we were obedient to the workers—who had responsibility over our souls—there was eternal life.
When I turned 18, I felt very strongly that God wanted to use my life in the work. In the group we never had solid biblical teaching, not even in any of the ministries, the only ministry in the group is being a ‘worker’. I had no choice but to sign up for the work. Just before I started, a few workers had left the work because of the treatment they received from older workers. That made me dread it, but after a lot of internal struggles, I gave in, and at the age of 21 I went into “the work.”
My experiences during the first year were alright. However, there were many problems in the congregation which were discussed with my rather young companion and an older brother. What was really disappointing were the workers’ services and consultations. I would have expected more decisiveness and content from those meetings. Actually, hardly anything was discussed. These were just regular meetings (with workers instead of the friends) with workers lists being distributed or announcements made about which workers would go to visit other conventions.
During my second year in the work, I was paired with an older companion in the same area as the year before. This companion did not want to talk about the agreements that had been made the year before and even went against them. When the friends asked me about it, I said that they still had my word on the agreements that had been made. My companion got mad at me and didn’t talk to me for three days. I then asked the older brother worker, who had also been there the year before, to make the appointments. However, he did not respond to me and asked the overseer to address the problem. Because an older brother is more respected, it was simply decided that I was wrong, and they didn’t even want to hear the story. The two brothers who were present at the appointments the year before did not want to testify for fear of their own position. In fact, the oldest of the two denied the appointments ever happened and sat quietly when my companion and the overseer tried to break me in an interrogation. All kinds of questions and Bible verses were fired at me. Because their arguments were easy to refute, they got frustrated and said I had a big mouth.
The friends in the area where we were working still supported mem however, which made it very complicated for the leading brothers to really intervene. The overseer thought it would be a good idea to hold an internal court case in a rented conference room, in which everyone would have their say. This was after they failed to break me during a second interrogation with even more attendees. It was decided that I was not to be allowed to speak during the court case that was to take place.
The overseer didn’t want to hear any truth at all, he just wanted to restore ‘the peace’. To accomplish this, he told different stories to me and the friends. When his dishonesty became apparent, the blame was put on me. It was said that I caused trouble and had too big a mouth for my age. Proper arguments with biblical grounds were never given by these older brothers. They just said that I was cheeky, or that I didn’t know what I was talking about. I was deemed too young and still had a lot to learn. When I asked for examples of my cheekiness or big mouth, it was simply said that asking this was too bold.
Halfway through the second year, I was moved to a different area—against my wishes and those of the friends of the area I had been working in. The following year the overseer and elder brothers placed me with a companion who was actually not allowed to have a younger companion, because of his narcissism and paedophilic and bisexual tendencies. This was known to the workers in Europe, and in fact, he was no longer welcome in the Two by Two groups of two different countries. There were a few friends and two workers who even warned me about him. I had obviously been assigned as his companion in order to be psychologically broken or tamed.
This man proceeded to tell me stories about males having sex, and he clearly had feelings for me. Luckily, he couldn’t take things any further physically, as I am two meters tall and quite strong, and he must have guessed that I would have defended myself. However, I can imagine that others have been less lucky. All in all, it continued to be a very unpleasant experience. Of course, I could not complain about the situation to the leading brothers for they had placed me with him on purpose. My companion was so narcissistic that any meetings or decisions that had to be made, revolved around him instead of Jesus and the gospel. He would mention that his name began with the same letter – the letter (“J”) as some of the most important people in the Bible. At the end of this year, I warned the leadership to never put this worker with young people ever again. They chose to do so on several occasions though.
All these experiences made me realize that the work was not about Jesus and the Truth at all. Instead, it seemed to be focussed on control and power. There are a small number of overseers who basically run the entire community. The friends take their questions to the workers, the young workers and sisters take their questions to the older brothers and these older brothers will consult the leading brother. This leading brother speaks to an overseer and above these overseers there are only two or three people worldwide who are in charge of everything. Most friends are unaware of this and think that the church is run by the Holy Spirit, with joint prayer and consultation of the workers. Unfortunately, I found out that most workers do not dare or simply cannot give a strong and substantiated opinion or answer at all.
I felt trapped in the system and didn’t know what to do with my calling anymore. After all, I knew no other way of giving substance to my calling except by being a worker. This is what I had been taught all my life. Meanwhile, the eldest brothers had launched a smear campaign against me. From the other stories on the website (https://Ex2x2.info), I now understand that this is a standard practice with. Better to sacrifice a young worker than for the truth to come out about how the community actually functions. Everything is dismissed as an incident of a worker who is bitter, disappointed or ill. Or the worker left the work because he/she wants to get married. But if you dare to take an actual, honest look at the situation, you will find out that the majority of workers who quit have all had to deal with physical, psychological and sexual abuse. They may also have left because they simply struggled with the lack of Spirit and Truth in the work.
When I came home to my parents with burnout and PTSD, and no longer knowing what to do with my calling, there was little help and support in the congregation for me or my parents and brothers. There were a small number of workers and friends who occasionally came by or contributed financially. However, there was hardly any spiritual help. This is no surprise because the workers and friends are not equipped for this. All you get is: “We think about you,”, or “We pray for you.” My mother, who was in deep concern, wrote a letter to the leadership. They didn’t respond—worse even—they told the other workers not to respond my mother!
Gradually I came to understand that the entire teaching of the church is based on just a few Bible verses. It is not about knowing the full Truth (Christ!). The most important thing is to be saved through the workers. Lies, smear campaigns, internal lawsuits, interrogations—everything is allowed to uphold the name of the older, leading workers. Workers who are narcissistic or sexually frustrated are usually allowed to stay in the work or at most transferred to another region. Expelling a worker from the work could discredit the work, so offenders are being kept in their positions.
Political power games are still ongoing. Most workers and friends continue to believe that the current leading brother in the Netherlands has been put in his position by the leading of the Spirit, even though five years ago I already knew that he would become a leading brother and that other brothers would only be given a secondary position. This is the way it was planned. It pains me to see that there are so many people who are too afraid to take responsibility for their own lives, and simply resort to imitating people who aren’t going to bring them any closer to God.
There are many wonderful people with good intentions within the community, and I truly wish them all the best, but I worry for them as well. To use the words I have heard them speak: “There are so many lovely people in the world who have yet to repent.” Or: “It is only the few, for narrow is the road and small is the gate and there are few who enter it.” Most friends and workers don’t realize that they themselves are the ones who are not willing to go down that narrow road. If the Truth is going to cost them a lot—for example, being willing to address the workers, to examine the scriptures, or defend people who are disadvantaged in the work—then most of them choose not to.
After ten years of illness, I met my wife Nienke. She also felt a calling, but because she asked too many questions, she was not permitted to enter the work. Instead, she was dismissed as having too little of the Spirit and was told to prove herself first, by obediently doing what the workers asked of her. Meanwhile, the workers themselves do not have to give any accountability for what they do or say. It may happen that someone never enters into a relationship/marriage and continues to wait, but without ever being admitted into the work. This is another example of psychological abuse and abuse of power.
In 2020, three Dutch workers raised the alarm with the Austrian overseer (from Switzerland), because of the poor functioning of the brother that was leading during that time. This overseer decided to come to the Netherlands to speak with some of the friends. The conversations were held with a group of twelve friends, including my wife and me. The three workers who had raised the alarm did not want to speak out in public, for fear of punishment from the leadership in the Netherlands. It soon became apparent that there were no satisfactory answers and responses to our questions and comments. We were given an opportunity to say what we had to say, but nothing was done about it. They (the Dutch oldest brother and the Swiss overseer) listened to our story but did not reply and left. When we asked about the next steps, the overseer of England was brought in. Together with the Austrian overseer, and the leading Dutch brother, he urged us not to meet again to discuss problems. We had to obey the workers and comply with the rules of the community. We were expected to simply pray for the workers, but not hold anyone accountable for their mistakes.
At that moment I was finally able to leave this community behind. I was now sure that the Truth was not sought, that justice is not of paramount importance, that those who mourn are not comforted. The community largely does not run on biblical principles, although leaders may make it seem as if that is the case, but the Truth in Christ is not sought. There is little teaching, there is no counsel from elders, no laying on of hands, no gifts of the Spirit, no testing of spirits. Upholding the good reputation of the work and community is more important than assisting the friends and workers who have been subjected to sexual, physical, and psychological abuse.
If there are people who would like to talk more about this letter or discuss their own experiences with the Two by Two community, please feel free to contact me and my wife Nienke via email to: Admin@Ex2x2.info
Kind regards,
Gerben Bijzitter
~~~~~
Dit verhaal is bedoelt voor de (ex-)werkers en vrienden die net als Jezus voor echtheid en waarheid staan. Mijn verhaal staat helaas niet op zichzelf, maar is één van de vele soortgelijke verhalen wereldwijd. Onderstaande is niet geschreven vanuit boosheid, verbittering, rancune of iets dergelijks. Ik geef een beeld van welk misbruik er o.a. plaats vindt in Nederland en waarom ik ziek ben geworden, dus daarom krijgen jullie vooral te lezen waarom ik deze gemeenschap heb verlaten. Daarmee zeg ik dus niet dat er geen oprechte en lieve christenen in de gemeenschap zitten en dat het alleen maar kommer en kwel was. Ik heb ook genoten op de conferentie voorbereidingen, vrienden weekenden, de persoonlijke contacten etc. Ook zijn er samenkomsten geweest waar God mijn hart heeft aangeraakt. Daarentegen is mijn (geestelijk) leven stukken verbeterd sinds ik de 2×2 gemeenschap heb verlaten en ik meer geleerd heb, wat het betekend om Jezus Christus waarlijk te dienen en lief te hebben.
~~~~~
Lieve mensen,
Ik ben Gerben Bijzitter en wil jullie graag een kijkje geven in mijn leven in de 2×2 gemeenschap, waar ik tot mijn 38e deel vanuit maakte. Van mijn 22e tot mijn 25e was ik in ‘het werk’, in deze periode heb ik PTSS, een burn-out en een depressie opgelopen. Na jaren ziekte en worstelingen ben ik inmiddels een vrolijke echtgenoot van Nienke met een leuke baan en fijne christelijke vrienden.
In 2008 kwam ik ziek en getraumatiseerd thuis, na 3 jaar in het werk te zijn geweest. Ik liep rond met de vraag: “Is er leven na het werk?” Dat klinkt voor veel mensen misschien overdreven of dramatisch. Voor mij was dit echter volkomen logisch, want ik had mijn hele leven gehoord dat er geen hogere roeping was, dan werker zijn. Als je uit het werk gaat, zul je nooit meer die hele diepe rust en vrede vinden, werd er regelmatig gezegd.
Eerst een klein stukje voorgeschiedenis. Ik ben opgegroeid in deze gemeenschap als 2e van 4 zonen van liefhebbende ouders. Ik was een echt buitenkind die hield van het bos, dieren en sporten. Het hele gezin ging trouw naar alle diensten en we hadden een open huis voor de werkers, die regelmatig bij ons thuis aten en logeerden. Verder hielpen we bij conferenties met opbouwen en afbreken en behoorde mijn familie bij de mensen die steunpilaren voor de groep werden genoemd. Ik snapte niet altijd waarom bepaalde dingen niet mochten, of waarom we bepaalde dingen juist wel deden, maar wat maakte dat uit? Als we gehoorzaam waren aan de werkers, die immers de verantwoordelijkheid hadden voor onze zielen, dan was er eeuwig leven.
Toen ik 18 werd voelde ik heel sterk dat God mij ook wou gebruiken in Zijn arbeidsveld.
Omdat wij geen onderwijs gekregen hebben, ook niet in de verscheidenheid van bedieningen, wist ik niet anders dan dat ik me op moest geven voor het voorgangerswerk. Voor mij waren er echter net een paar werkers uit het werk gegaan, vanwege de behandeling die ze kregen van oudere werkers. Dat maakte dat ik er wel tegenop zag, maar na veel strijd gaf ik mij op mijn 21e op om ‘het werk’ in te gaan.
Mijn eerste jaar was goed vanuit mijn beleving van toen. Er waren wel veel problemen in de gemeente, die samen met mijn vrij jonge metgezel en een oudere broeder werden besproken.
Wat echt tegenviel waren de werkersdienst- en overleggen, daar had ik meer daadkracht en inhoud van verwacht. Eigenlijk werd er zo goed als niks besproken of overlegd, het was meer een onderlinge dienst, maar dan met werkers i.p.v. de vrienden. Verder werden er lijsten uitgedeeld van conferentiebezoeken of welke werkers er naar de verschillende velden zouden gaan.
Het 2e jaar ging ik met een oude metgezel naar hetzelfde veld als het jaar daarvoor. Die metgezel wou niet praten over de afspraken die er het jaar daarvoor gemaakt waren en ging er zelfs dwars tegen in.
Toen de gemeente mij er naar vroeg, zei ik dat ze nog steeds mijn woord hadden op de afspraken die gemaakt waren. Mijn metgezel werd boos op mij en heeft 3 dagen niet met mij gesproken. Ik heb toen de oude broederwerker erbij gevraagd die het jaar ervoor er ook bij was met het maken van de afspraken. Hij gaf echter niet thuis en stuurde de overseer erop af. Omdat een oude broeder meer in aanzien is, werd ik bij voorbaat in het ongelijk gesteld, mijn verhaal wilden ze geeneens horen. De 2 broeders die het jaar ervoor bij de afspraken aanwezig waren wilden niet getuigen uit angst voor hun eigen positie. Sterker nog, de oudste van de 2 ontkende de afspraken en zat er stil bij toen mijn metgezel en de overseer mij probeerden te breken in een verhoor. Er werden allerlei vragen en bijbelteksten op mij afgevuurd. Omdat ze simpel te weerleggen waren, werden ze gefrustreerd en zeiden dat ik een grote mond had.
De gemeente stond nog wel achter mij, waardoor het heel complex werd voor de leidinggevende broeders om echt in te grijpen. De overseer leek het een goed idee om een interne rechtszaak te houden in een gehuurde zaal, waarin iedereen aan het woord zou komen. Dit was nadat ze er niet in geslaagd waren om mij in een 2e verhoor met nog meer aanwezigen te breken. In die rechtszaak kwam ik echter niet aan het woord.
De overseer wilde absoluut geen waarheid horen, hij wou alleen ‘de rust’ terug. Hiervoor vertelde hij verschillende verhalen naar de 2 partijen. Toen zijn eigen oneerlijkheid uit kwam moest ik het weer ontgelden. Ik zorgde voor onrust en ik had een te grote mond voor mijn leeftijd. Met goede argumenten op bijbelse gronden kwamen de oude broeders nooit. Het waren altijd dooddoeners. In mijn geval: je bent brutaal of je weet niet waar je over praat. Je bent nog jong, je moet nog veel leren. Of je hebt een te grote mond. Als ik dan om voorbeelden vroeg, dan was het vragen zelf weer brutaal.
Ik werd halverwege het jaar, tegen de zin van de gemeente en mijzelf in, naar een andere gemeente verplaatst en het jaar erop plaatsten de overseer en oudste broeders mij bij een metgezel, die vanwege narcisme en pedofiele- en biseksuele neigingen, geen jongere metgezel mocht hebben. Dit was Europees bekend bij de werkers, hij was in 2 landen al niet meer welkom. Ook waren er een paar vrienden en 2 werkers die mij waarschuwden. Ze hadden hem bij mij geplaatst om mijn te breken.
Hij vertelde mij verhalen over mannenseks en had duidelijk gevoelens voor mij. Hij kon fysiek niet te ver gaan, dat voelde hij wel, maar het was uiterst onaangenaam. Ik ben 2 meter en fysiek sterk, ik kan mij goed voorstellen dat anderen minder geluk hebben gehad.
Ik kon mij niet beklagen bij de leidinggevende broeders, want die hadden mij expres bij hem geplaatst.
Mijn metgezel was zo narcistisch dat de samenkomsten en keuze momenten vooral om hem draaiden en niet om Jezus en het evangelie. Een voorbeeld was dat hij letterlijk sprak dat zijn naam met dezelfde letter begon als een aantal van de belangrijkste mensen uit de bijbel, de letter J.
Deze laatste metgezel is ook na mijn waarschuwingen aan de leidinggevenden gewoon weer in contact met andere jongeren geplaatst.
Al deze ervaringen zorgden ervoor dat ik wist dat het werk helemaal niet om Jezus en de Waarheid draaide. Het ging om controle en macht. Er zijn een paar overseers die de hele gemeenschap besturen. De vrienden gaan met hun vragen naar de werkers, de jonge werkers en zusters gaan met hun vragen naar de oude broeders en de oude broeders gaan met hun vragen naar de leidinggevende broeder. Als die weer vragen heeft is er nog een overseer en uiteindelijk zijn er maar 2 of 3 mensen wereldwijd die alles voor het zeggen hebben.
De meeste vrienden zijn hiervan niet op de hoogte en denken dat de gemeente draait door de Geest en gezamenlijk gebed en overleg van de werkers. Ik kwam er helaas achter dat de meeste werkers helemaal geen uitgesproken en onderbouwde mening durven of kunnen geven.
Ik voelde mij gevangen in het systeem en wist niet meer wat ik met mijn roeping aan moest. Ik kende immers geen andere manier om invulling te geven, dan dat wat ik mijn hele leven gehoord had. Ondertussen waren de oudste broeders ook een lastercampagne tegen mij gestart. Uit de andere verhalen van de site begrijp ik nu dat het een standaard gewoonte is. Beter een jonge werker opofferen dan dat de waarheid naar buiten komt over hoe de gemeenschap functioneert.
Alles wordt afgedaan als een incident van een werker die verbitterd, teleurgesteld of ziek is. Of ze verlaten het werk, omdat ze willen trouwen. Maar wie eerlijk naar de situatie durft te kijken, ziet dat het merendeel van de werkers die stoppen, eigenlijk altijd te maken hebben gehad met fysiek, psychisch en seksueel misbruik, of omdat ze simpelweg moeite hebben met het gebrek aan Geest en Waarheid.
Toen ik met burn-out en PTSS bij mijn ouders thuis kwam en niet meer wist wat ik met mijn roeping aan moest, was er weinig hulp en steun in de gemeenschap te vinden, ook voor mijn ouders en broers. Er waren een aantal werkers en vrienden die af en toe langs kwamen of financieel iets bijdroegen. Geestelijke hulp was er echter nauwelijks. Dat kan ook niet, want ook daartoe zijn de werkers en vrienden niet toegerust. Veel verder dan: “we denken aan je, of we bidden voor je”, kom je niet. Toen mijn moeder diep bezorgt een brief schreef aan de oudste broeder, werd die brief genegeerd en erger nog, de andere werkers werd verteld om niet te reageren!
Gaandeweg begreep ik dat het hele onderwijs in de gemeenschap maar op een paar verzen gestoeld was. Het ging niet om de volle Waarheid (Christus) te leren kennen. Het belangrijkste is om via de werkers behouden te worden. Leugens, lastercampagnes, interne rechtszaken, verhoren, alles is toegestaan om de naam van de oudere, leidinggevende werkers hoog te houden. Werkers die narcistisch zijn of seksueel gefrustreerd, worden meestal gewoon voor het werk behouden en hooguit overgeplaatst naar een andere regio. Ze uit het werk zetten, betekent gezichtsverlies voor ‘het werk’.
Politieke machtspellen zijn nog steeds aan de gang. De meeste werkers en vrienden denken nog steeds dat de huidige leidinggevende broeder door de Geest geleid op zijn positie is terecht gekomen, terwijl ik 5 jaar geleden al wist dat hij leidinggevende broeder zou worden en dat andere broeders alleen een nevenfunctie zouden krijgen. Het doet me pijn om te zien dat er zoveel mensen zijn die, doordat ze zelf geen verantwoording durven te nemen, gewoon mensen navolgen, die hen echt niet dichter bij God gaan brengen.
Er zijn veel lieve mensen in de gemeenschap met goede bedoelingen en ik wens ze echt alle goeds toe. Maar ik maak mij veel zorgen. Om hun eigen woorden te gebruiken: “Er zijn ook zoveel lieve mensen in de wereld, die zich nog wel moeten bekeren”. Of: “Het is de enkeling, nauw is de weg en smal is de poort en er zijn er maar weinigen die er binnengaan”. De meeste vrienden en werkers hebben niet door dat ze zelf degenen zijn die niet bereid zijn om die smalle weg te gaan. Als de Waarheid hun veel gaat kosten, bijvoorbeeld het aanspreken van de werkers, het onderzoeken van de schriften, het verdedigen van mensen die benadeeld zijn in het werk, dan geeft het grootste deel geen thuis.
Na 10 jaar ziekte heb ik mijn huidige vrouw Nienke leren kennen. Zij voelde zich ook ‘geroepen voor het werk’. Omdat ze teveel vragen stelde is zij niet toegelaten, maar werd weg gezet als iemand met te weinig van de Geest. Je moet je dan eerst bewijzen, door te doen wat de werkers van je vragen, terwijl zij andersom geen rekenschap hoeven af te leggen voor alle vragen die ze niet kunnen beantwoorden. Het kan zo zijn dat je je leven vrij houdt, zonder dat je ooit toegelaten wordt. Dit is een ander voorbeeld van psychisch misbruik en machtsmisbruik.
In 2020 hebben 3 Nederlandse werkers aan de bel getrokken bij een Zwitsterse broeder die overseer is in Oostenrijk, vanwege het slechte functioneren van de leidinggevende broeder. Deze overseer is naar Nederland gekomen voor gesprekken. De gesprekken zijn met een groep van 12 vrienden, inclusief mijn vrouw en ik, gehouden. De 3 werkers wilden niet openbaar steunen, uit angst voor straf van de leiding in Nederland. Al snel bleek dat er geen bevredigende antwoorden en reacties kwamen op onze vragen en opmerkingen.
We hadden ruimte om alles te zeggen, maar er werd vervolgens niks mee gedaan. Toen we vroegen naar de vervolgstappen, werd de overseer van Engeland erbij gehaald. Deze heeft samen met de Oostenrijkse overseer en de Nederlandse leidinggevende broeder ons dringend verzocht om niet meer samen te komen om problemen te bespreken. We moesten gehoorzamen aan de werkers en inpassen in de regels van de gemeenschap. Ze verwachtten van ons dat we alleen maar zouden bidden voor het werk, maar dat we hen niet verantwoordelijk zouden houden voor hun fouten.
Op dat moment kon ik eindelijk deze gemeenschap achter mij laten, ik wist nu zeker dat de Waarheid niet gezocht werd, dat rechtvaardigheid niet hoog in het vaandel staat, dat de treurenden niet vertroost worden. De gemeenschap draait grotendeels niet op bijbelse principes, al doen ze wel lijken of dat zo is met een aantal waarheidsclaims. Maar de Waarheid in Christus wordt niet gezocht. Er is weinig onderwijs, er is geen raad van ouderlingen, geen handoplegging, geen gaven van de Geest, geen toetsen van geesten en de naam van het werk en de gemeenschap hoog houden is belangrijker dan het bijstaan van de vrienden en werkers die bezweken zijn aan seksueel, fysiek en psychisch misbruik.
Als er mensen zijn die willen praten naar aanleiding van bovenstaande brief, dan mogen jullie contact opnemen.
Met vriendelijke groet,
Gerben Bijzitter
Revised 8/4/23
Read Nieke’s Account (Gerben’s wife): Transgressive Behavior in the Netherlands